Met een handvol brokjes in zijn broekzak en de spreekwoordelijke liefde die bijna elke hond meteen voelt was vrijwilliger Harry Wigger al gauw helemaal op zijn plek in het Dieren Opvang Centrum (DOC) aan de Boerskottenlaan. Hij is er vriend tussen de dieren en vooral de honden die hier te gast zijn zoeken zijn complimentjes en een aai over hun kop maar al te graag op.
Vrijwilliger Harry Wigger: ‘Elke hond en kat wordt hier met respect en liefde behandeld.’
Harry Wigger vindt zijn draai in de dierenopvang in Berghuizen
‘Man en hond smelten samen’
Op de radio werd in alle vroegte al een bloedhete dag voorspeld. Dat klopt wel. Gelukkig staat op het terrein aan de zuidoostrand van Berghuizen een flinke parasol, die nog wat beschutting biedt tegen de brandende kwelgeest van boven. Harry Wigger (64) rijdt met de bestelauto van het opvangcentrum net de oprit op. Hij heeft bij een vrouw die haar hond niet meer heeft drie overgebleven zakken voer opgehaald. ‘Dat is hier altijd welkom’, vertelt hij, om vervolgens koffie te halen.
Aanleiding voor het gesprek is in feite tweeledig. Wij kennen elkaar al meer dan 40 jaar, want eind jaren zeventig liep ik als onderwijzer in opleiding stage bij Harry. Hij was toen net als piepjonge leerkracht begonnen aan de toenmalige Bernadetteschool in Berghuizen. Tweede reden: Harry plaatste onlangs op zijn Facebookpagina een fenomenale foto: man met hond, een foto die zoveel wederzijdse genegenheid uitstraalt dat je er gemakkelijk een traantje bij kunt laten. ‘Hier’, duidt hij een beetje onderuit zakkend in zijn stoel op het asiel, ‘zeggen we altijd dat er voor alle honden een plek is. Vooral onze beheerder Karin Wagemakers draagt dat voortdurend uit. En alle beesten, hond en kat, worden hier met respect en liefde behandeld.’
Hij roept even naar hond Pom, die in de met een mooi hek omrasterde buitenloop loopt te snuffelen en ons intussen aandachtig gadeslaat. ‘Pommetje, Pommetje…’. Twee dagen later zal Pom worden opgehaald door de familie Driessen uit het Brabantse Grave. Een feestje, want opnieuw heeft een tijdelijke bewoner van de dierenopvang een warm en liefdevol thuis gevonden. Niet met alle honden gaat het zo snel. Sinds de dierenopvang een nieuwe koers ging varen en onder nieuwe leiding kwam worden zwerfhonden opgenomen uit onder meer Spanje, Portugal maar ook uit Gibraltar. Sommige dieren hebben zoveel meegemaakt dat ze nog veel moeten leren. Maar dat wordt met liefde, geduld en aandacht gedaan. En niet zelden veranderen wat treurige oogjes op den duur in glimmende kijkers, waar al weer veel meer vreugde uitstraalt.
De familie Driessen uit het Brabantse Grave ontfermt zich over Pom en krijgt voor vertrek uitgebreid instructie van asielbeheerder Karin.
Sommige honden hebben veel meegemaakt en verblijven vaak wat langer in het DOC. Ze krijgen veel aandacht met als doel hun leventje het liefst bij mensen thuis wat aangenamer te maken
‘Ik kan hier gewoon mijn ei kwijt, voel me hier op mijn plek’, zegt Harry. ‘En ik leer hier ontzettend veel. Overigens is vrijwilligerswerk ook hier niet vrijblijvend. Als je toezegt, moet je er ook zijn. En op tijd, kwart voor acht is kwart voor acht. Ik hou me daar strak aan.’ Thuis in De Lutte had hij altijd honden. Nu niet meer, er scharrelen nog wel tien kippen. In zijn dorp is hij voorzitter van de ijsclub, maar dat vraagt natuurlijk in tijden dat er geen ijs is niet al teveel werk. Lachend: ‘Als er wel ijs is en er geschaatst kan worden, ontdooi ik.’ Intussen ontfermt Karin zich over een familie met twee kinderen uit Hoogeveen. Ook zij komen een hondje halen. Ze krijgen eerst uitgebreid informatie en vertrekken na een uurtje met hun nieuwe hondje naar huis. Niet na van Karin het uitdrukkelijke verzoek te hebben gekregen nog eens een mailtje te sturen hoe het met het hondje gaat.
Dit mooie hondje wordt door dit gezin met kinderen meegenomen naar Hoogeveen.
Harry vertelt intussen dat het werk niet alleen bestaat uit knuffelen en wandelen met honden. Nee, de dierenverblijven moeten worden schoongemaakt en ontsmet en dat is niet altijd even fijn werk. Maar het moet gebeuren. Harry ontpopt zich als vrijwilliger, die op veel terreinen inzetbaar is. ‘De zon scheen akelig in het nieuwe kattenverblijf. Ik heb met een firma kunnen regelen dat er een scherm voor kwam. Sponsoring. Zo hebben we hier nu een grote buitenloop. Zou veel geld kosten, maar door veel zelf te doen en met hulp van bedrijven kregen we het veel goedkoper voor elkaar. Onze dieren hebben er baat bij en je merkt dat het bedrijfsleven, ook uit de wijk, voor de dieren hier best graag iets wil doen.’
Dit vrijwilligerswerk schenkt hem voldoening en maakt hem blij. En dat is misschien wel een klein beetje nodig, want kort voor hij eind 2020 met pensioen ging, openbaarde zich bij Harry Wigger prostaatkanker. Het bleek niet operabel en nu krijgt hij elk half jaar een injectie, een hormoontherapie die het mogelijk maakt dat hij nog steeds alles kan doen. ‘Ik heb het geaccepteerd, ga er gelaten mee om, blijf vooral positief denken en doen en ja, misschien fungeert dit mooie vrijwilligerswerk ook wel een beetje als bliksemafleider.’ Dat hij niet bij de pakken neerzit blijkt wel uit dat hij nu, als dit verhaal verschijnt, met zijn vrouw op vakantie is in Scandinavië. ‘We hebben een camper gekocht en trekken naar de Noordkaap. We hebben de tijd aan onszelf, een heerlijk gevoel. Alleen Karin hier keek een beetje sip toen ze hoorde dat ik een aantal weken niet kan komen.’
Maar binnenkort laat hij zich op de fiets vanuit De Lutte wel weer afzakken naar Berghuizen. De wijk laat hem niet los. Want na de Bernadetteschool ging hij naar De Leemstee en, met een uitstapje naar het Jacobus College in Losser (‘daar zochten ze een pedagogische duizendpoot’), is hij nu weer terug in de wijk waar hij zijn loopbaan begon. Niet als onderwijsman in hart en nieren, maar als vrijwilliger in de dierenopvang. ‘Hier kun je echt iets betekenen.’
‘Dag, dag’, denkt Pom, ‘bedankt voor alles hier en nu met mijn blije familie op weg naar mijn nieuwe huisje in Brabant. Daar zal ik het ongetwijfeld goed hebben.’
