Na het volgen van een traject bij een loopbaancoach opende zich voor Wendy Damhuis uit Zuid-Berghuizen opeens weer een wereld vol perspectieven. Ze stopte met haar baan, verhuisde met haar gezinnetje vanuit Weesp terug naar haar natuurlijke habitat in Twente en, hoe kan het leven lopen, begon na een gedegen opleiding recent zelf een praktijk als loopbaancoach.
Twee van haar drie kinderen hebben vakantie en spelen in de woonkamer. Wendy (42) en partner Jurgen zijn thuis en vertellen hoe ze inmiddels ruim acht jaar geleden hun huis in Weesp binnen een week wisten te verkopen en na enig zoeken uiteindelijk aan de Lossersestraat 170 de woning van de familie Kamphuis konden kopen. Met stallen en weiland. Zo werden ze de buren van de dagopvang ’t Greune Veld van Ellen Groeneveld.
Jurgen is een handige klusser. Met Ivo Olde Scholtenhuis en Vincent Zwiep van IVI Bouw werd een grondige verbouwing uitgevoerd. ‘Toen ik vertelde dat ik zelfstandig loopbaancoach wilde worden, zei Jurgen meteen: ‘Ha, dan bouwen we de paardenstal om tot kantoor en hebben we daar meteen een goede bestemming voor.’ Wendy lacht: ‘Toen ik een heel eind later gereed was met mijn opleiding, was mijn kantoor klaar om er meteen aan de slag te gaan. Geweldig.’
Maar daar ging natuurlijk wel het een en ander aan vooraf. Wendy komt van oorsprong uit Denekamp, Jurgen uit Apeldoorn. Wendy deed VWO op het Twents Carmellyceum, studeerde korte tijd gezondheidswetenschappen in Maastricht en kwam na wat andere studie- en werkervaringen terecht bij een waterbouwkundig adviesbureau. Ze belandde in Weesp omdat daar een baan wachtte op de afdeling milieuhandhaving. ‘Ik deed er ook applicatiebeheer, erg leuk, maar op bepaald moment zou de afdeling naar Lelystad. Ik zou mijn vaste collega’s kwijtraken. Al met al wilde ik dat allemaal niet. Ik kwam er voor mezelf achter dat ik daar mijn kinderen helemaal niet wilde laten opgroeien. Twente trok aan me. Ik wilde het liefst ontslag, mijn werkgever werkte mee en ik mocht naar een loopbaancoach voor een goede vervolgstap in mijn leven.’
Die kans greep ze met beide handen aan. ‘Ik stond er voor open, was benieuwd naar alles. Ook omdat ik eigenlijk niet wist wat ik wilde. Uit de gesprekken kwam dat ik een mensgericht iemand was, empathisch, goed kon luisteren, interesse had in mensen en nieuwsgierig en leergierig was. Op een nacht werd ik wakker en dacht: ‘Ik wil zelf loopbaancoach worden. Het liet me niet meer los. En coach worden was ook de conclusie die acht jaar geleden uit het gevolgde traject kwam.’
Dat wil niet zeggen dat het ook meteen zover kwam. ‘Want’, vertelt Wendy Damhuis, ‘eerst kwam het zoeken naar een huis. Mijn partner wilde gelukkig mee en heeft hier toen een baan gevonden. Wij hebben drie kinderen. Toen we acht jaar geleden verhuisden naar Oldenzaal overigens nog twee. Het huist moest rolstoeltoegankelijk zijn. Omdat onze zoon van inmiddels twaalf meervoudig beperkt is. Vooral ook voor hem wilden we verhuizen. Het huis dat we zochten hebben we hier aan de rand van Zuid-Berghuizen gevonden.’ Wendy had als uitdrukkelijke wens dat eerst de verhuizing afgerond moest worden en daarna wilde ze er zijn voor de kinderen. ‘We hadden de luxe dat ik thuis kon blijven; de situatie bood rust voor ze. Heerlijk, het bos van het Hoge Venterink is hier recht tegenover ons. In Weesp moesten we met de auto naar het bos. We hebben hier in Berghuizen een paard en een Shetlandpony. Ons paard is een Tinker, een Iers ras. Ik reed er met onze gehandicapte zoon zo het bos mee in. Zette hem voor me, Jurgen tilde hem erop. Nu kan dat niet meer, hij is te zwaar. Maar ik heb er geweldig van genoten.’ Nog steeds voelen het bos en de groene en relatief rustige omgeving als natuurlijke habitat. ‘Hier hoor ik thuis, dat heb ik me meer en meer gerealiseerd.’
Toch rondde ze in de herfst van vorig jaar in Laren haar anderhalf jaar durende opleiding tot loopbaancoach af. In oktober begon ze voor zichzelf. Inmiddels heeft ze haar eerste klanten. Die komen in haar kantoor aan de Lossersestraat. Het zijn mensen die net als Wendy Damhuis destijds wel werk hebben , maar daar geen of te weinig energie van krijgen. ‘Ook zij verlangen naar antwoord op de vraag: ‘Wat wil ik nou eigenlijk?’ Ik begeleid mijn klanten overigens niet naar een nieuwe werkplek. Ze ontdekken alles uit zichzelf. Ik reik ze instrumenten aan en geef ze werkvormen mee. Daar komen antwoorden uit. Ik stuur niks. We zoeken in sessies namelijk vooral naar antwoorden wat ze zelf graag willen. Daarvoor moet je wel een beetje op jezelf kunnen reflecteren en je moet open staan om naar jezelf te kijken. Wat zijn je kwaliteiten en talenten? Je gaat als het ware terug naar jezelf.’
Wendy bouwde haar eigen website, bezocht al een netwerkbijeenkomst en laat haar visitekaartje achter om cliënten te werven die ze graag voort wil helpen. Zoals ze dat zelf heeft ervaren. Een traject bij haar omvat gemiddeld zes keer anderhalf uur. ‘Dan weten zij: dit is wat ik wil doen. Zo heb ik een cliënt die altijd bij een financieel bureau heeft gewerkt, graag zelfstandig wilde worden maar de stap niet durfde te maken. Ik kan samen met de cliënt belemmeringen en beren op de weg tackelen.’ Indien nodig biedt Wendy in twee aanvullende sessies hulp bij het maken van een cv of hoe je een sollicitatiegesprek voert. Soms betaalt de werkgever het traject, of de cliënt zelf. Wendy wil graag werken met een kring van vaste bedrijven, die zitten met een werknemer die niet helemaal op de plek is. Maar ook in gemeenten en het UWV ziet ze potentiële opdrachtgevers. ‘Het is best spannend zelf je geld te moeten verdienen. Maar ik ben ervan overtuigd dat als je er vol vertrouwen en passie in zit, de cliënten ook wel komen.’
