Charon slingert wat rond en slingert wat aan; een verbindingslint van interviews met wijkbewoners. Van Elly Wenneger dwars door de wijk naar de voet van Boerskotten aan het gebak bij Astrid Hemme-Velthuis, vrolijk en vriendelijk familiemens.
‘Geluk is het enige dat zich verdubbelt, als men het deelt’, is een spreuk die voluit van toepassing is op deze warme wijkbewoner. Hartelijk word ik ontvangen, geen moment valt er een stilte. We komen tijd te kort en moeten samen iets wegslikken als we stil staan bij een stralende foto van hartsvriendin Mariëtte Arends. ‘Zo iemand als haar, tref ik nooit meer’, vertelt Astrid met weemoed in haar stem. ‘Vanaf het moment dat we elkaar troffen op de peuterspeelzaal tot vlak voor haar overlijden, waren we onafscheidelijk.’
Woar bin ie van?
‘Als jongste dochter van ‘Albert van Kops-Marie’ heb ik een onbezorgde jeugd gehad aan de Elsmorsweg. Mijn moeder Marie Rake was een hele lieve, zachtmoedige vrouw. Mijn vader was kordaat, actief en ondernemend. Een harde werker; zowel in de Geldermanfabriek, als thuis op het erf. Daarnaast was hij voorzitter bij klootschietvereniging Ons Genoegen, die destijds heel veel leden kende. Samen kregen mijn ouders vier jongens en vier meisjes. Mijn oma ‘Kops Marie’ woonde bij ons in. Ik herinner me vooral de gezelligheid, we deden veel samen. De jongsten werden door de oudere kinderen mee opgevoed. Van mijn broer Gerard kreeg ik op mijn zevende mijn eerste pony van de markt.’
Astrid was een vrolijk en levenslustig buitenmeisje, dat van muziek en dansen hield. ‘Tot mijn achttiende heb ik fanatiek paard gereden. Daarna lukte het me niet meer om dat te combineren met opleiding en werk. Vanaf 1982 ben ik zeventien jaar met heel veel plezier assistente geweest van tandarts Jansen aan de Steenstraat.’
‘In 1986 zijn Paul en ik getrouwd’, gaat Astrid verder. ‘We hebben eerst aan de P.J. Geldermanstraat gewoond. Later zijn we verhuisd naar dit straatje parallel aan de Schapendijk. Ik woon hier heerlijk. Paul heeft gouden handjes en maakt ons huis steeds mooier. Mijn hart ligt in het buitengebied. We hebben een hond en een konijn, maar het liefst zou ik nog veel meer dieren hebben.’
Astrid en Paul hebben twee dochters, die dit schooljaar allebei verwachten af te studeren. Aileen is 23 jaar en woont samen met Sjors aan de Van der Helststraat. Dochter Claudette van 21 is net een half jaar voor stage naar Curaçao geweest. ‘Dat reislustige heeft ze niet van een vreemde, maar loslaten is voor mij nog wel een dingetje’, vertelt Astrid. ‘Mijn dochters staan op nummer één, voor hen sta ik 24 uur per dag klaar. Dat is onvoorwaardelijk. We hebben een hele hechte band. Ik word gezien als een overbezorgde moeder, daar kan ik niks aan doen. Maar mits er iemand met ze mee gaat, laat ik ze heus wel gaan. Kinderen groeien niet door er boven op te gaan zitten.’ Astrid vertelt enthousiast hoe ze met haar gezin drie weken naar Curaçao is geweest om Claudette te bezoeken. ‘Wat was dat prachtig!’
Woar kan ik oe van kenn’n?
Astrid heeft een pedicuresalon aan huis. ‘Na een boekhoudcursus, die goed van pas kwam voor mijn werk bij de tandarts, heb ik in 1988 een pedicureopleiding gedaan. Al gauw werd ik gevraagd om op zaterdag de voetverzorging van de patiënten van het Oldenzaalse ziekenhuis te doen.’ Van twee avonden in de week breidde de praktijk zich verder uit, tot Astrid in 1999 definitief voor zichzelf begon. ‘Dat was best een grote stap, want ik vond mijn baan nog steeds heel leuk, maar ik kreeg er een enorm fijne klantenkring voor terug. Mijn pedicurewerk bestaat uit meer dan het verzorgen van voeten alleen. Mensen vertrouwen me persoonlijke dingen toe. Ik vind het mooi met ze te praten.’
In haar vrije tijd heeft Astrid jarenlang geholpen bij het organiseren van de kindervieringen in de Mariakerk. ‘Vooral de sfeervolle kerstviering was helemaal mijn ding.’ Astrid vertelt verder: ‘Binnen de katholieke kerk is er veel fout gegaan, daar heb ik zo mijn gedachten over, maar het geloof kan je ook sterken in moeilijke tijden. De saamhorigheid en medemenselijkheid spreken me nog steeds erg aan.’
Astrid is sportief aangelegd en houdt van volleybal. ‘Met een grote groep bevriende dames vormen we al 35 jaar het team ‘Palammai’. In die naam zitten de voorletters van alle oprichters. Toen een aantal leden noodgedwongen moest stoppen, hebben onze dochters met een aantal vriendinnen de lege plekken opgevuld, waarna er twee teams zijn ontstaan en de meiden dit jaar meteen kampioen zijn geworden.’
Tijdens de jaarlijkse Zomerfeesten in de wijk heeft Astrid zich met een aantal van hen ingezet voor de organisatie van de volleybalwedstrijden. ‘Na vijftien jaar hebben we het stokje overgedragen aan de generatie na ons. En zo hoort dat ook. Nog altijd probeer ik me tijdens de Zomerfeesten nuttig te maken, nu met het regelen van de koffieochtend op zondag.’
Wat wo-j mie vertell’n?
‘Als geboren en getogen Berghuizenaar vind ik het belangrijk om lokale initiatieven en activiteiten te ondersteunen. Ik hou van gezelligheid en vind het fijn samen iets moois te beleven.’
Als vanzelfsprekend legt Astrid opnieuw de link met haar familie. ‘Nog steeds hebben we een hechte band. Mijn broer Herman, die afgelopen februari is overleden, wordt erg gemist in ons gezin. Met z’n allen zorg je er voor dat je een mooi gezin hebt. Alleen lukt dat niet. Dat probeer ik onze dochters ook mee te geven.’
Astrid hecht eveneens veel waarde aan vriendschappen. Het is vaak een zoete inval in huize Hemme. ‘Niets leuker dan even samen een drankje doen.’ Astrid heeft een groot gevoel voor rechtvaardigheid. ‘Ik hou van harmonie en kan niet tegen onrecht of ruzie. Daar word ik verdrietig en teleurgesteld van. Ook van arrogante mensen die zich boven een ander plaatsen, moet ik niets hebben. We zijn immers allemaal gelijk.’
Woar wil ie mie op an hebb’n?
‘Ik ken best veel mensen in onze wijk, maar zou je graag naar Borrie Jambor even verderop aan de Schapendijk sturen. Ze is een hele sociale vrouw waar veel buren en andere mensen altijd een beroep op kunnen doen.’
Wat breng ik van oe met?
‘Van mijn voorganger Elly heb ik mooie lijsten voor in de praktijk gekregen met teksten als: ‘Kijk eens naar beneden, de wereld ligt aan je voeten.’ Om mijn waardering voor Borrie uit te speken, zou ik haar graag een bon voor een gratis voetbehandeling geven.’
In dat geval maak ik me snel uit de voeten… op naar buurvrouw Borrie!
