Manou, Kim, Thea en Mine over veiligheid, vrijheid en tolerantie
Vrijheid zit juist in eenvoudige dingen’
Vier vrouwen uit Zuid-Berghuizen van vier verschillende generaties vertellen wat vrijheid voor ze betekent:
Manou Golbach, 10+
Manou leest alles wat los en vast zit over de Tweede Wereldoorlog. Ze heeft op school spreekbeurten gedaan over oorlogshelden en Anne Frank. ‘Wat zij in het Achterhuis aan vrijheid moest opgeven lijkt me vreselijk. Wij hebben het in deze tijd maar mooi voor elkaar. We kunnen als Nederlanders zomaar overal naar toe, in zowel binnenland als buitenland. Als je hier over nadenkt, is dat best luxe. Helemaal als je bedenkt dat er in veel andere landen nog steeds oorlog is.’
Kim Schopman, 30+
‘Dat ik hier met onze kinderen Bibi en Lev even lekker onbezorgd in het park kan zitten, is voor mij al een goed voorbeeld van vrijheid. We kunnen samen genieten van leuke dingen, zonder angst of beperkingen. Wat mij betreft mag 5 mei een verplichte vrije dag voor iedereen worden, waarop we met elkaar kunnen stilstaan hoe goed we het eigenlijk hebben. Wat dat aangaat ben ik groot voorstander van meer tolerantie ten aanzien van mensen met een andere geaardheid of nationaliteit’.
Thea Teunissen, 60+
‘Vrijheid zit ‘m voor mij niet in grootse, maar juist in de eenvoudige dingen. Je hebt in feite niet zoveel nodig. Ik geniet er van als het leven z’n gangetje gaat en je vrij van grote zorgen kunt zijn. Ik ervaar in Nederland een grote mate aan keuzevrijheid en mogelijkheden. We hebben toegang tot goede zorg en voorzieningen. Op wijkniveau zie ik dat mensen uit verschillende culturen prettig naast elkaar leven. Ik voel me hier in Berghuizen veilig en vertrouwd.’
Mine Krikhaar, 80+
‘Samen met mijn zus ben ik op Bevrijdingsdag naar ‘Frans op den Bult’ gegaan. Ik was 12 jaar oud toen ik de Engelse militairen vanuit Hengelo naar Oldenzaal zag komen. We kregen biscuits, wat een ongekende luxe was na alle schaarste uit de laatste twee oorlogsjaren. Veel weet ik niet meer uit die tijd, als kind kreeg je toen minder mee van de wereld als nu. Wel was er thuis een voortdurende angst dat mijn vijf broers konden worden weggevoerd en moest er altijd iemand op de uitkijk staan als er op de deel stiekem rogge werd gedorst. De saamhorigheid was groot, iedereen hielp mee om er het beste van te maken. Nu in tijden van overvloed, waarin er gek genoeg toch nog zoveel onvrede is, mis ik dat wel eens. Ik ben voorstander van matigheid; samen kunnen we met veel minder toe’. Mine is breed geïnteresseerd en kijkt graag naar documentaires over wat er elders in de wereld gebeurd. ‘Als je weet hebt van het geweld in bijvoorbeeld Jemen, Ethiopië en Congo, is het onbegrijpelijk dat vluchtelingen uit oorlogsgebieden zomaar worden teruggestuurd, zelfs als de kinderen hier in het veilige, vrije Nederland zijn geboren’.
