‘Iets terugdoen voor club waar ik een mooie jeugd had’

Onder de prachtige houten overkapping achter het clubgebouw van Steeds Vooruit bekent hij vlot dat zijn eerste vergadering als voorzitter van de roemruchte klootschietclub pas komende dinsdag is. Maar dat neemt niet weg dat hij Hallo Berghuizen! graag te woord staat. En omdat hij zeker niet wegloopt voor het voorzitterschap. ‘Ik ben er absoluut niet bang voor.’

Het is dinsdagavond zes uur. Een uur voor de training van het eerste team van Steeds Vooruit. Edwin Kattier is erop gekleed. Strak in het vertrouwde geel-blauw van de club, waar zijn vader Herman hem al op vijfjarige leeftijd mee naar toe nam. ‘Er werd je niks gevraagd. Je ging gewoon mee en je was lid. Klaar.’ Zo ging het bij hele families die hun boerderijtjes en woningen hadden in de omgeving van ’n Kleibult en de Pannekoekenplas.

Het plekje is schitterend. De historische Postweg, het landkruis dat uit De Eekte verdween en een nieuwe plek kreeg onder de eiken naast het solide clubgebouw, een visvijver, heel veel groen, daarachter zoevende vrachtwagens op de A1 en iets verderop bij de baan de Pannekoekenplas. In de Twentsche Courant Tubantia ooit omschreven als het Sodom en Gomorra onder de rook van het vliegveld.

Edwin Kattier lacht. Hij is bij Steeds Vooruit naast speler van het eerste en sinds kort voorzitter ook nog jeugdtrainer. ‘Bij dit mooie weer is het verstandig dat je als trainer van de jeugd even vooruit gaat. Soms liggen er zwemmers of recreanten naakt op de baan. Dat kan wel eens vervelend zijn.’

Vriendenclub

Tien jaar was hij er even tussenuit om zich te wijden aan de voetbalsport bij FC Berghuizen. Het tweede en derde elftal; het eerste bleek iets te ver weg. ‘Ik was geen supertalent. Maar dankzij het voetbal hebben we wel een prachtige vriendenclub, waar ik vanaf de B-junioren mee heb gespeeld.’ Geruime tijd alweer is hij op zondag klootschieter. Hoewel hij bij FC Berghuizen nog wel de A1-jeugd traint. ‘Dat ik toen weer voor het klootschieten heb gekozen had te maken met dat Hans Breuker mij vroeg mee te doen in de Cup. De bekerfinale. Die wonnen we van Ons Streven uit Tilligte. Ik had er weer ontzettend veel lol in. Bovendien dacht ik iets meer talent te hebben voor klootschieten dan voor voetballen.’ De jonge talentenploeg uit Tilligte met vier kanjers van schieters bleek in de ereklasse van het klootschieten vier jaar een niet te kloppen tegenstander. ‘Maar we zijn in de ereklasse wel vier jaar tweede geworden’, klinkt het trots. ‘Dit jaar draaien we een iets minder seizoen, maar we hebben nog steeds een goede ploeg. Niet erg jong, maar we kunnen goed mee.’ Een van de spelers is nog steeds Ivo Egbers, een krachtige atleet, die al sportman van Oldenzaal was en wiens opa een boerderij had op de plek waar nu nog een kastanjeboom staat op de parkeerplaats van de Woonpromenade Van Gils.

Vertrekkend voorzitter Hans Breuker, ooit een van de allerbeste klootschieters van ons land, had Edwin al twee keer gevraagd voor een bestuursfunctie. Penningmeester, secretaris. ‘Dat is meer dan een jaar geleden, Ik was toen nog te druk met voetbal. Een maand of twee geleden kwam de vraag of ik voorzitter wilde worden. Beide andere functies waren met Bert Veldhuis en Theo Wigger al ingevuld. Ik heb er twee weken over nagedacht en uiteindelijk ja gezegd. Waarom? Omdat ik vind dat je iets terug mag doen voor een club waar je zo’n mooie jeugd hebt gehad. En omdat ik het kan doen in een krachtig bestuur en er weer een aantal zeer talentvolle jeugdschutters op doorbreken staan. Over een jaar of drie komen die uit in het eerste. En verder organiseer ik graag.’