Hij was de grijze eminentie, die in zijn jonge leven betaald voetbal speelde bij de vv Oldenzaal. De speler die uitkwam voor de selectie van de KNVB afdeling Twenthe en die in 1964 geschiedenis schreef door met de RKSV Berghuizen te promoveren vanuit het afdelingsvoetbal naar de grote KNVB. Als Stuvie lachte  was het goed. Maar als hij aan zijn sigaretje trok en zo nu en dan tussen zijn lippen siste, dan stond het hem niet aan en was voor de kenners duidelijk dat hij zich ergerde en dan kon je beter ergens anders over beginnen.

Ben Stuvenfolt was niet alleen een begenadigd voetballer met een grandioos overzicht en een heraldieke uitstraling op de velden. Hij verrichtte een belangrijke daad door te huwen met Truus Lentfert,  zijn echtgenote voor het leven uit ’n Fleerderhook, het verre buitengebied van Berghuizen. Een vrouw die hem door dik en dun steunde in zijn rijke voetballoopbaan en in al het andere wat hij deed.

Betaald voetbal

Hij kwam in 1963 van de vv Oldenzaal naar FC Berghuizen. Al jong speelde hij zoals gezegd betaald voetbal op het legendarische sportpark ’t Heuveltje. Uitgekiend spel, een fabuleuze traptechniek, een voetballer die werd gekend om de (ogenschijnlijke) rust die hij uitstraalde. Met Stuvenfolt bijna wekelijks in een hoofdrol speelde Oldenzaal in die jaren het hele land door, van Leeuwarden tot Zaandam. Met het Twents elftal veroverde aanvoerder Stuvenfolt op zondag 21 juni 1964 tijdens het Moormantoernooi in Hilversum het officieuze kampioenschap van Nederland. Op afdelingsvoetbalniveau speelde hij met andere grootheden als Pahlplatz van Quick ’20 en Ter Mors van Pathmos Boys.

Maar zondag 26 april van datzelfde jaar 1964 is een nog belangrijker datum in de voetballoopbaan van Ben Stuvenfolt. In de buurtschap Wegdam bij Hengevelde promoveerde Berghuizen door een 0-4 zege op WVV naar de grote KNVB. In het jubileumboek van Berghuizen dat verscheen in 1986 zijn historische zinnen opgenomen over de rol van Stuvenfolt.

‘Na ongeveer vijftien minuten spelen ondernam Stuvenfolt een rush naar het WVV-doel. Hij omspeelde enkele verdedigers en haalde toen zo hard uit dat de WVV-keeper alleen maar dankbaar kon zijn dat hij niet in de baan van het schot stond. Men beweert dat het net op de plaats waar de bal er tegenaan kwam, geschroeid was.’ 

De huldiging nadien op de Enschedesestraat was groots. Op een spandoek stond de niet te stuiten ambitie van de club in die jaren prachtig verwoord: ‘Berghuizen roept Santos.’ In 1966 volgde opnieuw promotie, nu naar de derde klasse KNVB en reden de Berghuizenspelers wederom met Stuvenfolt – dit keer op het Fordje van Timmers – door de wijk voor hun kampioensrit.

Jeugd en veteranen

Ver over de dertig stopte Ben Stuvenfolt met voetbal op het hoogste niveau. Hij wijdde zich aan het opleiden van de jeugd, had goede contacten over de grens in onder meer Mesum en Rodde en bezocht nadien met de jeugd van Berghuizen Noorwegen en zijn oude ploegmaat Arnold Willemsen in Zwitserland. Al die jongens zijn hun trainer altijd blijven vereren, maar dat gold ook zijn medespelers van weleer en die van de veteranen, voor welke afdeling hij zich uitzonderlijk inzette in ondermeer de uitwisseling met Rheda-Wiedenbrück. Vele jaren verzorgde hij daarna met Truus nog plichtsgetrouw de kantine van FC Berghuizen.

Ondanks dat hij nimmer op de voorgrond trad was Ben Stuvenfolt – hij is 79 jaar geworden – een ambassadeur van de voetbalsport. Een stille grootheid op en buiten het veld, waar ontelbare groenwitters bewust of onbewust veel van hebben geleerd. Hij zal voortbestaan als de legende, die het net van het geteisterde doel in Wegdam liet schroeien.