Juf had zich er met een Oud-Hollands recept niet gemakkelijk van af gemaakt. Een keurig tasje ingrediënten stond al voor me klaar. Geen kant-en-klare mix, maar een keur aan potjes, pakjes en zakjes. En een ei in een kopje, klaar om geklutst te worden. Precies zoals het op haar uitgetypte beschrijving stond. Een appeltaart zou het worden, tenminste als ik leiding wist te geven aan de blije bakkers van de middenbouw. Enthousiast van plan hun zelfgebakken taart te serveren tijdens de high tea.

Wat dat was, een high tea, vroeg juf tijdens een korte klassikale inleiding. Geïnteresseerde leerlingen, met hun mondjes dicht aan haar lippen hangend, staken vingers op en gaven verstandige antwoorden. Terwijl ze vaardig het digibord bediende en in één adem begrijpend lezen, de Engelse taal, een stukje geschiedenis en andere wetenswaardigheden met elkaar combineerde, kon er hier en daar best een grapje af. De sfeer was ingetogen uitgelaten, de juf duidelijk de klas de baas. Iedereen had er zin in; drie gezellige, leerzame creamiddagen, waarvan de laatste de finaledag, waar het allemaal om ging.

Terwijl ik vier vrolijke jongens uit groep 6 voorging naar de vooraf gereserveerde keuken van Impuls, bleef juf achter met zo’n twintig andere leerlingen uit verschillende klassen. Ze kende ze allemaal bij naam, deelde ze gedecideerd in gewillige groepjes en ging aan de slag met beslag. Haar taken bestonden uit het tegelijkertijd vervaardigen van een cake, een kruidkoek, drie bakplaten appelflappen, per leerling twee uitnodigingen en het kleurrijk pimpen van speciale schorten, waarin de leerlingen de gasten konden ontvangen. Zo’n vijftig vrienden en familieleden zouden twee weken later hun opwachting maken, met alle egards worden ontvangen en aan vrolijk versierde tafels thee geserveerd krijgen. Met zoetigheden en sandwiches in alle soorten en maten. Gefikst en gefaciliteerd door één enthousiaste en energieke juf. Die er ook nog eens heel fris en fruitig bij uit keek, alsof zo’n organisatie niks is. Alsof dit hele festijn voor haar gesneden koek is… precies passend bij de rest van het uitgebreide aanbod.

Ondertussen kon ik alleen maar ‘met de kop bliev’n schudd’n’. In vergelijking voelde ik me tamelijk tekort schieten, maar ik had er niet voor doorgeleerd en was blij met m’n afgebakende taakje. En m’n A4-tje waar ik op koersen kon. Terwijl ik probeerde de jongens in toom te houden en rustig instructies te geven, brak het zweet me aan alle kanten uit. ‘Geeft niks,’ bedacht ik me met ’n blik op onbestemde vlekken op m’n kleren en ongetwijfeld ook in m’n nek. ‘Moet toch in de was.’ Ik koos een snijteam, een maatbeker-mengploeg en een kneedclub in wisselende samenstellingen en ploegendiensten. In een mist van meel bleef geen werkplek onbenut. ‘Mijn mannen’ bleken brave bakkers, die met uitgestelde aandacht om konden gaan en hun taken zeer serieus namen. Dat hadden ze juf beloofd. Ze waren bovendien niet te beroerd deeg te delen, te rollen, te snoepen en wat er van over bleef in strookjes te snijden voor een mooi motiefje bovenop. Zelfs het samen schoonmaken ging zonder gezeur. Het meeste gereedschap kwam terug op z’n oorspronkelijke plek en op hun manier werd de keuken weer toonbaar. Er kon van de vloer gegeten worden; er lag genoeg voor minstens nog een klein taartje.

Met de baklucht nog in m’n haar fietste ik zowel opgelucht als opgetogen de Helmichstraat uit. Het was me gelukt!, ‘maar liefst’ twee (!) uur lang voor juf spelen, met mijn eigen miniklasje (vier leerlingen!) en een smakelijk ogende appeltaart als resultaat. Tenminste, als juf er aan dacht ‘m uit de oven te halen. Om af te laten koelen, net als ik. ‘Vast wel’, bedacht ik me toen. Immers, mijn kinderen, beiden tot groot geluk al uitgebreid kennisgemaakt met haar bovennatuurlijke krachten, menen me menigvuldig fijntjes te moeten mededelen: ‘Juf Elke kan alles!’