In de hoogtijdagen van de hardcore stond hij als jonge jongen in de zaal onder de indruk te kijken naar wat er achter de draaitafels gebeurde. In de periode 2002-2010 heeft hij als artiest de wederopstanding van de hardcore scène van dichtbij meegemaakt. Berghuizenaar Dave Paalhaar, inmiddels 36 jaar en vader, is er net als broer Tim vrij nuchter onder gebleven, maar niet minder enthousiast.
Dave Paalhaar maakte als dj Rudeboy de wederopstanding van de scene mee
Hardcore als rode draad in het leven
De jongens van Paalhaar zijn geboren en opgegroeid in Zuid-Berghuizen. Met hun ouders Wilma en Henk hebben ze jarenlang aan de Ferdinand Bolstraat gewoond. Dave kijkt er lachend op terug: ‘Terwijl Tim met pc’s op zijn slaapkamer muziek zat te produceren, stond ik in die van mij plaatjes aan elkaar te mixen. Dat gaf een hoop herrie, dwars door het houten plafond heen. Ik heb met terugwerkende kracht medelijden met onze buurvrouw van toen.’
Toen Dave twintig was, verhuisde het gezin naar Gildehaus. ‘Maar dat bleek niks voor mij. Binnen no time was ik terug in de wijk, waar ik met een vriend aan de Oude Lossersestraat ben gaan wonen. Later betrokken Tim en ik de bovenwoning van het Arke Reisbureau in de binnenstad. Met een compleet ingerichte muziekstudio hebben we daar in wisselende samenstellingen een prachtige tijd beleefd.’ Dave kreeg verkering met Anouk uit Glanerbrug, waarmee hij graag een volgende stap wilde zetten. ‘Op de dag dat we zouden tekenen voor een huurwoning in De Thij heb ik het met de WBO op een akkoordje kunnen gooien en mochten we in plaats daarvan onze hoekwoning aan de van Ostadestraat betrekken.´ Inmiddels wonen Dave en Anouk daar alweer een aantal jaren gelukkig met hun dochters Nola van vier en Holly van vier maand. ´We zijn op onze plek in Berghuizen.´
Door de gezinsuitbreiding heeft Dave muziekruimte moeten opgeven, maar inmiddels heeft hij weer een wand in de slaapkamer tot zijn beschikking. ´In De Essen hebben Tim en ik op zijn zolder samen een studio, waar we weer als vanouds lekker muziek maken. Maar als ik ’s avonds na mijn werk bij de Geas liever thuis blijf, kan ik nu ook bij ons boven aan de slag.´
‘Als één van de eerste stromingen binnen de housescene, is hardcore rauw en duister, met harde baselines en horror sampels, heftige stukken tekst die tijdens tracks door mc’s worden uitgesproken. Ook het art-work liegt er niet om, dat ziet er vrij agressief uit. ‘Als van de duivel bezeten’, vonden mensen.’ Dave laat me een foto van de ‘Naar House’-bus zien. ‘Van christelijke gelovigen die bij elk evenement kwamen opdraven om hardcore liefhebbers te bekeren. Ze hadden lekkere koffie, maar voor hun overtuiging waren we niet gevoelig,’ lacht Dave. In de beginjaren was het lastig om een feest te mogen organiseren. Het was midden jaren negentig: de tijd van Australian trainingspakken en Nike Air Max. In die periode was xtc als partydrugs in opkomst; pillen om de muziek intenser te beleven en de nacht langer vol te kunnen houden. ‘De lokale overheid dacht vaak: ‘Daar komt trammelant van, met agressieve skinheadhooligans, die strak staan van de harddrugs’. Maar die ruige reputatie is niet terecht, zo legt Dave uit. ‘De meeste bezoekers doen geen vlieg kwaad. Ze komen puur voor de muziek en het feest. De sfeer is heel relaxed. Dat weten gelukkig steeds meer mensen. Ook zonder kale kop en bomberjack ben je van harte welkom en heb je een mooie tijd. En om in aanraking te komen met drugs hoef je echt niet naar een housefeest.’
Dave vertelt verder: ‘Tim en ik zijn best vrij opgevoed, maar ook onze ouders maakten zich zorgen over die compleet onbekende wereld met ‘klereherrie’ en gezondheidsrisico’s. ‘Wat doen onze jongens toch tot zeven uur ’s ochtends in een grote zaal vol vreemd volk?’ vroegen ze zich af. In die tijd kon je je er ook niet over laten informeren, zoals dat nu met het internet het geval is. Pas toen onze vader een kijkje kwam nemen op dance event ‘Fantasy Island’ om Het Hulsbeek veranderde dat. Hij zag wat er echt gebeurde en begreep de impact van wat we aan het doen waren. Het heeft even geduurd, maar nu zijn onze ouders vooral trots. Ik heb er altijd een normale baan naast gehad, dat scheelt waarschijnlijk ook.’ Dave doelt op de Plentyparts, waar hij de afgelopen vijftien jaar als vaste waarde in de winkel stond. ‘Als dj had ik een mooie extra bijverdienste, maar dat geld werd eigenlijk meteen weer geïnvesteerd in de muziek. Bij platenzaak PopEye in Hengelo stond wekelijks een tas met nieuwe releases voor me klaar, die ik op de donderdag beoordeelde voor op de draaitafel in het weekend daarna.’
Thunderdome (van mediabedrijf ID&T) was een hardcore muziekevenement dat van 1992 tot 2012 in Nederland en België werd gehouden. ‘Tim heeft er maar liefst drie keer opgetreden,’ vertelt Dave plaatsvervangend trots. Naast de verschillende feesten werden ook tientallen cd’s uitgebracht, met op de voorkant het logo van de iconische ‘Wizard’, die Thunderdome tot ’s werelds grootste hardcoremerk heeft gemaakt. Door het succes ontstonden ook andere bekende hardcore feesten, zoals ‘Masters of Hardcore’ in de Brabanthallen. Dave legt uit: ‘Dit evenement heeft sinds 1995 alle stormen doorstaan. Gaandeweg kregen de tracks een hoger BPM (Beats Per Minute, Bastonen Per Minuut). Happy hardcore hits zoals ´Daar is gabbertje´ en ´Hakke & Zage´ deden afbreuk aan het oorspronkelijke imago. Mede daardoor nam in 1998 de populariteit van hardcore in Nederland af en werd de muziekstroming weer ‘underground’. Andere, meer gangbare house en dancegenres kregen binnen de elektronische dansmuziek de overhand. Met een eigen boekingsbureau en platenlabel hebben ze nog altijd een machtige monopolypositie, waarmee enorm veel geld wordt verdiend. Tim en ik hebben ook zo’n zes jaar bij Masters of Hardcore onder contract gestaan.’ Samen met Manuel Kuijpers vormen de broers het collectief Nocturnal Ritual (Nachtelijk Ritueel). ‘Nu is Enzyme ons label. Daar voelen we ons prettig bij.’
Thunderdome kwam in 2017 met een nieuwe editie: Thunderdome – 25 Years of Hardcore. Dave laat enthousiast het dikke verzamelwerk met uniek beeldmateriaal zien dat de hele hardcore periode omvat. Het vormt daarmee nog altijd een rode draad door zijn leven.
Dave ziet dat met name de uptempo hardcore met meer dan 200 BPM opnieuw aan populariteit wint. ‘Het leeft onder de jeugd. Er staat een hele nieuwe generatie liefhebbers op. En nieuwe talenten, zoals de jonge producer Loek Gosen, ook hier uit de wijk, die als Odium met heel veel passie en energie z’n platen draait. Hou ‘m in de gaten. Dat wordt een grote’, aldus Dave.
Met de Twentse groep ‘Eastside Underground’ zijn Tim en Dave altijd trouw gebleven aan de hardcore in z’n oorspronkelijke vorm. Unity (eenheid) stond daarbij centraal. In de documentaire ‘Loud & Proud: Eastside Underground’ (https://youtu.be/bccm9An-50c) zie je sprekende archiefbeelden van de Oldschool Madness-feesten voorbijkomen en komen alle noemenswaardige betrokkenen uit die tijd aan het woord. De feesten werden al snel een begrip in Twente en omstreken. De bekendste hardcore-dj ter wereld, Angerfist, legde er zelfs zijn allereerste plaatjes op de draaitafel. ´Danny Masseling uit Denekamp en ik trokken in die tijd veel met elkaar op. Hij is een schoolvoorbeeld van hoe een hobby letterlijk kan uitgroeien tot een wereldbaan. Als Angerfist treedt hij altijd met capuchon en een ijshockeymasker op, afgeleid van de horrorfilm Friday the 13th. Dat bleek een ideale combinatie. Zo kon hij lekker anoniem blijven en het masker is wereldwijd zijn handelsmerk geworden. Inmiddels heeft Danny plek 29 in de DJ Mag top 100 behaald, waarmee hij de hoogst scorende producer binnen de Hardcore scène is. Samen met zijn vriendin, die eveneens dj is, reist hij voor goedbetaalde optredens de hele wereld over.´
Die ambitie heeft Dave nooit gehad. ‘Het is een pittig leven, waar je stevig voor in je schoenen moet staan.’ Nog altijd pakt hij graag een aantal feesten en evenementen mee, zoals ‘Unity – Hardcore State of Mind’ dat op 7 december in Atak Enschede wordt gehouden. Dave staat dan te midden van twintig andere artiesten in drie uitverkochte zalen. ‘Ik heb er maar mooi aan mogen ruiken; heb mijn eigen platen kunnen uitbrengen en ben op de meest bijzondere plekken geweest. Op mijn laatste Europese festival ´Nature One´ stond ik voor wel veertigduizend man. Maar eenmaal weer in m´n eentje op een vliegveld kon ik alleen maar denken aan Nola, die nog maar twee weken oud was. Ook baalde ik dan dat ik Twente niet kon zien spelen. Sindsdien ben ik selectiever in wat ik aanneem. Blijf graag dichter bij huis. Ik heb van alles gezien en meegemaakt, maar het liefst ben ik nu bij mijn gezin.’
