Ik schrijf dit voor hen die er hopelijk baat bij hebben of er zijn of haar voordeel uit kan halen.

Het begint met afscheid nemen van je familie en vrienden. Dit is best beladen en emotioneel, wanneer je ze op Schiphol achter moet laten.

Maar je gaat niet zomaar twaalf weken weg; je had bijna geen leven meer door de longproblemen. Dit leven hoop je terug te krijgen in Davos. De vliegreis ging voorspoedig. Maar bij aankomst ging het niet goed. Zonder dat ik het wist had ik een flinke ontsteking in de longen meegenomen uit Holland.

Dus problemen met de saturatie. Die kelderde prompt en het lampje ging uit. Maar het mocht de pret niet drukken, ik kreeg de volgende dag een pausmobiel en je voelde je gelijk een autocoureur. Dus niet, dit voelde echt als een teleurstelling en een tekortkoming van jezelf.

Dezelfde tijd moest ik bijna vijf weken aan de zuurstof, dag en nacht en rijden in de mobiel was zuiver om mij tot rust te houden. Daardoor kwamen mijn longen weer op orde. Ook werd er een slijmmonster opgestuurd naar het lab. Met antibiotica, prednison en fluimicil kreeg men de kleine rakkers er toch onder en ach,  kokhalzen hoort erbij.

Gelukkig gaan hierdoor de slijmmonsters beetje bij beetje weg, maar wel langzaam. Daarna wordt er een noodplan gemaakt om mij zo snel mogelijk weer op niveau te krijgen. Ondanks mijn slechte start zijn er ook positieve dingen, die we hier meemaken. Zoals het gevoel dat je van je op en neer cyclus, van slecht naar goed enzovoort, veel kunt leren. Achteraf was je thuis al jaren slecht te pas, dat je dat hier moet inzien is wel vreemd maar na een poosje wel begrijpelijk. Thuis ga je maar door, eigenlijk op de automaat, je leeft maar en je wordt door je omgeving ook geleefd. Daar kom je achter omdat je hier tot rust wordt gedwongen en dan langzaam inziet dat je thuis door onwetendheid verkeerd bezig ben geweest.

Je krijgt hier meer inzicht in je astma, hoe er mee om te gaan en wat je er aan kunt doen. Het proces is nog lang niet afgelopen, het begint eigenlijk nog maar. Je moet het zien als een treinreis met een boemeltrein van halte naar halte, een boemel die nooit een intercity zal worden. De artsen en verplegend personeel zijn geweldig en zeer betrokken bij ons als astmapatiënten. Ze nemen de tijd voor je, wat bijna ongekend is in deze maatschappij.

Valkuilen

De medepatiënten zijn ieder met hun eigen verhaal uniek. Iedereen hier heeft zijn eigen verdriet en blijere periodes en dat geeft aan dat wij met onze beperkingen gewone mensen zijn. Je voert hier veel  gesprekken over de befaamde valkuilen, waar we steeds weer intrappen, zoals het te ver doorgaan, verdriet, angst, oud zeer en zelfs acceptatie van je astma.Deze onderwerpen die besproken kunnen worden kunnen een belemmering zijn voor je astma.

Af en toe krijg je kaartjes en app`s uit Holland; dit zijn de opstekers die je er doorheen helpen, net als de beeldtelefoon. In de tijd dat je hier bent heb je alle tijd na te denken hoe en wanneer het allemaal begonnen is.

Als je de film terugdraait realiseer je je dat collega’s al 15 tot 20 jaar geleden inzagen dat ik moeilijke momenten had. Maar in die tijd keek je er niet van op. Je was volop aan het werk, had een gezin en je wou het niet zien en horen.

Nu ik hier ben en alle tijd heb om na te denken, is het wel apart dat je er in Davos na een tijdje achter moet komen hoe alles op zijn plaats valt. We hebben hier een supergoed contact met elkaar, wat iedereen alleen maar ten goede komt.

Samen met de andere patiënten tijdens de kerst kijken naar het tv-programma ‘All you need is love’. Niet iets voor de mannen, maar we zijn dan ook in de minderheid. Met elkaar hebben we veel gewandeld. Dat is super, alleen de schone lucht al, niet te vergelijken met thuis. Vaak gaan we samen met anderen in het weekend na een wandeling naar een café , de ene een kop koffie met gebak, de andere het verboden nectar. Je doet er veel ideeën en indrukken op.

Nieuwjaarsavond was ondanks het gemis van thuis een leuke en gezellige avond. De verpleging had samen met een aantal patiënten gezorgd voor hapjes en wat te drinken en te knabbelen. Top!

Zwitserland laat zich van zijn beste witte kant zien dit weekend. Er is bijna een tot drie meter sneeuw gevallen.

De instanties waren de hele dag en nacht bezig de straten sneeuwvrij te maken, en later dagen achter elkaar in verband met de overlast en schade door lawines. Als er zoveel sneeuw in Holland was gevallen, was er vast paniek ontstaan, met alle gevolgen van dien.

We zijn met de bus naar een dorp gereden, dat Sertig heet. Te voet terug: 7,5 kilometer.

Geweldige foto’s gemaakt  en helemaal total loss terug en twee maal noodmedicatie moeten gebruiken. Maar het was toch de moeite waard.

Toch komt aan alles een einde. Als ik alles had moet vermelden, had ik wel vijftien pagina’s vol kunnen schrijven ,daarom is dit ook maar een indruk wat men ieder op zijn manier meemaakt  in Davos.

Actieplan

Het laatste wat je doet is met je mentor een actieplan maken. Dat plan moet je zien als een houvast voor thuis. Zeker ook voor je familie, als je zelf niets meer in staat bent iets te doen. De laatste week zijn er voor iedereen eindgesprekken met een evaluatie. Mijn conclusie is dat ik hier naar toe ben gegaan met een kennis van nul en totaal niet op de hoogte van astma.

Eerst verdrong ik door mijn eigen schuld de astma. Maar hier in Davos is een wereld voor mij opengegaan , dankzij de zeer capabele mensen hier. De lucht is hier superschoon, die zullen we zeker missen thuis, maar het zijn toch de artsen en hun team die met hun zorg, toewijding en inzet er maar voor zorgen dat wij als astmapatiënten weer regie krijgen over ons leven en onze ziekte. Mijn en onze dank is dan ook ontzettend groot en met geen pen te beschrijven. En dan naar huis, naar je familie, eindelijk.