Ruim een jaar is er hard gewerkt aan het prachtige, nieuwe clubhuis op de kop van de baan. Vlakbij waar nu het landkruis uit De Eekte staat en waar melkrijder Harrie Leus met de trekker en platte melkwagen van Marinus Hurrelbrink elke ochtend de hoek om draaide. De wagen vol met melkbussen, op weg naar de fabriek. Tegenwoordig sluit de autosnelweg A1 de oude route af, waarover klootschieters van de Kleibult- en Elsmorsweg op zondagmorgen naar de baan fietsten. De jongens van Kattier, van Velthuis, van Nijhuis, van Egbers en van Wigger en de vrijgezelle broers van Beuvink (De Gijs). Anno 2024 is het met een noodzakelijke omweg een stukje langer fietsen om er te komen.
Het is mooi dat de wand vol historische foto’s herinnert aan die glorietijd met trotse kampioenen. Een tijd die zich wat voorzitter Edwin Kattier met de nieuwbouw nu vertaalt naar een geheel nieuwe tijd. Een hopelijk langdurig tijdvak, waarin de kogelwerpers zo nu en dan gezelschap krijgen van buurtbewoners, van bedrijven die er een workshop houden en weer andere bezoekers, die er misschien wel een half dagje worden bezig gehouden.
Hoe anders is het gebouw dat er nu staat in verhouding tot het clubhuis van toen. Vloerverwarming houdt de kogelwerpers en hun bezoekers aangenaam warm in de koude maanden. Aan de wand is nog maar net een monsterachtig televisiescherm opgehangen. En middenin het gebouw zit de bar met keuken. Het aangeschafte meubilair is modern, een hoge groene zitbank langs de muur valt ronduit op.
Het brengt Edwin Kattier op de discussies met onder meer de oude garde. ‘Die zijn er best wel geweest. Hoe het moest worden, het verlaten van de geest van toen, de overstap in een nieuw jasje. Die oude garde heeft trouwens naast aannemer Klieverik uit Deurningen en een geweldige en vooral vakbekwame groep vrijwilligers uit ons ledenbestand fantastisch meegewerkt om dit te realiseren. Gaandeweg ontstond er begrip dat we als kogelwerpvereniging niet stil kunnen blijven staan. Als je de concurrentie aan wilt met andere verenigingen moet je de leden en de bezoekers kunnen ontvangen in een goede accommodatie. Wij doen het ook voor onze navolgers. We hebben 19 jeugdleden. Ook en vooral voor hen hebben we deze stap genomen. Steeds Vooruit (what’s in a name, red.) wil zich heel erg inzetten om de oude kogelwerp- en klootschietsport te behouden in de toekomst. In dat licht moet je de bouw van deze nieuwe accommodatie vooral zien.’
We lopen naar buiten. Een brede jeu de boulesbaan valt meteen op. Dit duidt al op meervoudig gebruik van de accommodatie. Verder zijn er een fraaie overkapping, een kleedkamer en een schuur voor het opbergen van materialen. De bouwstijl en het gebruik van materialen vormen het bewijs dat hier eerbied voor het platteland en de landelijke omgeving een voorname rol hebben gepeeld. Vanuit het clubgebouw bieden grote ramen een tot de verbeelding sprekend uitzicht op de baan. Je hoort de kogelwerpers al roepen, je ziet ze gezamenlijk vooruit snellen als een van hen de zware kloot in een atletische zwaai over vele tientallen meters richting Pannekoekenplas heeft geworpen.
Voorzitter Kattier steekt nogmaals de loftrompet over zijn vrijwilligerskorps. ‘We hadden in de winter een ploeg die hier wel drie dagen in de week aan het werk was. Met name de afwerking van het gebouw’, wijst hij op details, ‘heeft veel tijd gekost.’ De jeugd krijgt een eigen hoek met spelmateriaal; voorheen was dat niet zo. Vanuit de verkregen Leader subsidie voor vernieuwende initiatieven op het platteland komt het clubhuis beschikbaar voor doelgroepen uit de buurt en van buiten. Maar die vorm van gebruik is wel aan regels gebonden.
Ontmoetingsplek De Kleibult. Het lijkt logisch waarom voor deze naam is gekozen. In de genen van Steeds Vooruit zitten voor altijd de sterke karakters van de bewoners van de boerenhuizen aan smalle straten als de Kleibult- en Elmorsweg. En ontmoeting, ja, dat is modern. Ontmoeting brengt Steeds Vooruit verder, brengt Steeds Vooruit vooruit.
Burgemeester Patrick Welman en jongste lid Sepp Hogt openen de nieuwe accommodatie zaterdag 8 juni om 14.00 uur met het doorknippen van een lint. Natuurlijk zijn er bondsvertegenwoordigers, vertegenwoordigers van andere clubs, buurtbewoners en ook wel een paar toespraakjes. ‘Maar we houden het vooral informeel’, aldus voorzitter Edwin Kattier. Is hij trots? ‘Ja, natuurlijk. Maar ik ben eigenlijk vooral blij dat het klaar is. En dat we op een hele goede wijze verder kunnen met onze mooie sport.’
Hallo Berghuizen voegt daar graag nog iets aan toe. Hulde voor de mannen en vrouwen van ’n Kleibult. En een groot compliment voor een voorzitter, die de moed had zijn visie met vele clubgenoten te delen en te vertalen in deze geweldige sport- en ontmoetingsplek.
