Het was altijd zo’n mooie gewoonte. Met familie, buren en vrienden genieten van hun eigen paasvuur. Veelal opgebouwd uit snoeihout van eigen houtwal en bomen, ontbrandend vuur, een biertje en een borrel in de hand en lekkere hapjes op een praattafel. ‘Die sfeer en gezelligheid dreigden ons nu weer mis te lopen’, vertelt Esther Hoogstra, die met haar man al achttien jaar tussen industrie en autosnelweg in het groen aan de Elsmorsweg woont.
Twee jaar was er geen paasvuur door de Coronacrisis en vorig jaar was Erwin ziek. Anno 2023 dus wel weer, zo was de algehele verwachting bij de mensen die aan dit straatje wonen. Maar twee maanden geleden lag er dus die zwaarwichtige en ingewikkeld te lezen brief van de provincie in de bus. Het had alles te maken met binnen twee kilometer van een Natura 2000 gebied wonen en de in ons hele land al geruime tijd opspelende stikstofproblematiek.
Esther vertelt dat ze een berekening moesten maken en een milieudeskundige moesten aanvragen. ‘En dat terwijl we bij de A1, het industrieterrein en het vliegveld wonen. Ze jagen je gewoon op kosten. Buitenproportioneel en dat voor zo’n simpel paasvuurtje in besloten kring. Dan sla je als overheid de plank toch volledig mis. Zeker als je bedenkt dat het grote paasvuur in Het Hulsbeek wel mag en wat te denken als je die enorme vuren in Scheveningen ziet.’
Echter, op bepaald moment kwam er beweging in buurgemeente Dinkelland. Kennelijk ontstond wat begrip voor de inwoners die verlangden naar hun paasvuur en de traditie waar het ontsteken van de vuren met name ook in het oosten van het land uit voortkomt. Esther: ‘Oldenzaal bleef nog wat stil. Maar anderhalve week geleden kwam er opnieuw een brief van de provincie. Daar proefden we wat meer begrip uit. En bovenal, we zitten ruim twee kilometer van Natura 2000 af, dus die berekening hoefden wij gelukkig niet te doen. En als dat wel noodzakelijk zou zijn, zou de provincie de kosten voor rekening nemen.’
Terwijl Erwin zijn hoofd al suf peinsde wat hij met zijn snoeihout moest doen, ontstond er ineens weer perspectief. De provincie liet doorschemeren ook wel aan tradities te hechten. ‘Deze brief had een heel andere toonzetting dan de eerste’, aldus een opgeluchte Esther, ‘uiteindelijk heeft het hele stikstofprobleem voor ons paasvuur dus geen gevolgen. En is het vervelende gevoel weg dat we iets illegaals zouden doen.’
Zoals gezegd moet nog wel een vergunning worden aangevraagd bij de gemeente, maar daar zien de Hoogstraatjes geen nieuwe problemen opdoemen. Dus gaat eerste paasdag bij invallende duisternis de vlam in de houtstapel en blijft een hele lange traditie hier op dit gezellige stukje aarde althans dit jaar bestaan. Dit jaar is er in Zuid-Berghuizen geen groot paasvuur meer aan de Schapendijk. De familie Jambor hield dat vorig jaar voor de laatste keer. Wel zijn aan de rand van de wijk en in het (Losserse) buitengebied op enkele plaatsen kleine particuliere paasvuren in besloten kring.
