Als ik over het erf van de familie Belderink aan het Lossers voetpad aan kom fietsen, rent het hondje me tegemoet en begeleidt Monique juist haar grote donkere Fries de wei in. In de gezellige keuken hangt een eigengemaakt decoratiebord met de tekst: ‘Dankbaarheid is de kortste weg naar geluk.’ Je zou kunnen stellen dat dit een levensmotto is van deze wijkbewoner. ‘Officieel wonen we in De Lutte en vallen we dus onder de gemeente Losser, maar iedereen in deze buurt is op Zuid-Berghuizen georiënteerd. Daar voelen we ons het meeste thuis.’
Monique Belderink, 50 jaar, is getrouwd met Roy en moeder van drie kinderen: Tijs van zestien en de tweeling Jesse en Maud van veertien jaar. Sinds kort is ze bij Meander in Zwolle afgestudeerd als freelance uitvaartbegeleider. Reden voor mij om eens bij haar langs te gaan.
Aanvankelijk was Monique zo’n vijftien jaar werkzaam op de kwaliteitsafdeling van Vernay, alwaar ze de visuele controle van technische rubberproducten voor haar rekening nam. Tot de geboorte van de tweeling werkte ze daarna vier jaar bij Carint in de thuiszorg. ‘Ik ben een zorgzaam type en daar kwam ik goed tot mijn recht,’ aldus Monique. ‘Maar met drie kleine kinderen was er in en om het huis ook genoeg te doen, waaronder de administratie voor het tegel- en afbouwbedrijf van Roy. Sinds de kinderen op het voortgezet onderwijs zitten is voor mij ruimte ontstaan om mijn gevoel te volgen. De stap richting de uitvaartbegeleiding is achteraf bezien een logische; alles kwam bij elkaar. In mijn tijd bij de thuiszorg kreeg ik eens een rondleiding bij In Pace Dela. Mijn interesse was toen al gewekt. Voor ik besloot de opleiding te volgen, heb eerst een aantal cursussen gedaan voor gastvrouw en overledenenzorg. Ik heb daar de grondbeginselen geleerd van onder meer de anatomie en de verzorging van een overledene, het vervoer van de baar en de persoonlijke presentatie als uitvaartverzorger. Vooral de klinische les, waarbij ik mocht kijken bij een obductie staat me nog goed bij. Ik was onder de indruk van de respectvolle en menswaardige manier waarop met een lichaam wordt omgegaan, wanneer de patholoog-anatoom de doodsoorzaak probeert vast te stellen. Ook heb ik een dag mogen meelopen in het crematorium, waarbij alle facetten van het crematieproces werden belicht.’
Monique vervolgt haar verhaal: ‘Daarnaast was ik in mijn vrije tijd al vrijwilliger bij uitvaarten in de Mariakerk en coördinator van de Plechelmusparochie. Wanneer er in Oldenzaal een uitvaartviering moet worden ingepland, kunnen mensen naar een speciaal telefoonnummer bellen. Samen met hen bekijk ik de beschikbaarheid en mogelijkheden in de diverse kerken van de parochie. Gelukkig blijft de Mariakerk nog zeker een jaar beschikbaar als uitvaartlocatie. Samen met een enthousiaste groep vrijwilligers zet ik me graag in voor het behoud van de kerk in een andere functie, in welke vorm dan ook. Het is een lang en ingewikkeld besluitvormingsproces, maar we blijven positief.’
Voor Monique vormt de Mariakerk nog steeds het hart van onze wijk. ‘De geloofsgemeenschap zorgt voor samenhang en biedt troost op verdrietige momenten. Ik voel me erg verbonden met de katholieke rituelen rondom overlijden en uitvaarten en er heb meerdere mooie ervaringen mogen opdoen, die ik nu mee kan nemen in mijn werk.’
Monique legt uit: ‘Als freelance uitvaartbegeleider zet ik me namens een uitvaartonderneming in, wanneer er een paar handen extra nodig zijn bij bijvoorbeeld de voor- en/of nazorggesprekken. Ook wanneer er specifiek iemand wordt gevraagd die de streekcultuur kent en de Twentse taal machtig is, kan men goed bij mij terecht. Nabestaanden kunnen me eveneens benaderen voor de complete uitvaartbegeleiding. In gezamenlijkheid brengen we de uitvaart dan onder bij een onderneming die bij de wensen en verwachtingen past. Het is hierbij goed om te weten dat het niet noodzakelijk is om de onderneming van de verzekering in te schakelen. Het staat iedereen vrij te kiezen uit het volledige aanbod. Als freelancer wil ik geen concurrent zijn, maar dienstverlenend aan de nabestaanden en mijn collega-uitvaartbegeleiders.’ Monique voegt er aan toe: ‘Integriteit en privacy zijn in de uitvaartbranche erg belangrijke waarden. Het vertrouwen staat voorop. Ik vind het een voorrecht om nabestaanden te mogen begeleiden bij een respectvolle uitvaart van een overleden dierbare.’
Op haar site prijkt een foto van het Haagse Bos. ‘In de rustige omgeving van het Twentse buitengebied geniet ik van alle goede en mooie dingen van het leven. De natuur is voor mij bovendien een belangrijke bron van informatie en inspiratie. Als rasechte Twentse ben ik hier thuis en waar je thuis bent, ben je op je best. Ook wanneer het gaat om het creëren van een rustige en gemoedelijke sfeer die tijdens een uitvaart zo belangrijk is.’
Monique vertelt: ‘In dat opzicht heb ik tijdens mijn opleiding veel geleerd van de voorbereidingen voor mijn eindpresentatie. Deze ging over de afscheidsrituelen en rouw bij mensen met een verstandelijke beperking. Ik ben lange tijd met veel plezier vrijwilliger geweest in manege De Boeskotten en heb In de LosserHof een uitvaart mogen bijwonen. Daar heb ik met de pastoraal medewerkster en een aantal medewerkers gesproken. Ik ben onder de indruk van de eenvoudige, maar oprechte manier waarop mensen met een beperking omgaan met het overlijden van een dierbare. Terug naar de basis, daar kunnen we allemaal wat van leren. Het heeft me geïnspireerd tot de tekst op mijn visitekaartje: ‘In de eenvoud ligt de grootste kracht.’
Terwijl ik haar bedank voor het fijne gesprek bedenk ik me dat Monique als persoon daar het mooiste toonbeeld van is.
